Gatunki zwierząt występujących w Parku
Wydra-gatunek niewielkiego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae), jedyny żyjący w Polsce w stanie naturalnym przedstawiciel rodzaju Lutra.
Długość ciała: 70 – 90 cm, ogona 35 – 60 cm, masa ciała – około 10 kg. Górna część ciała ubarwiona na brunatno, spód ciała dużo jaśniejszy.
Tryb życia. Doskonale pływa. Główny jej pokarm stanowią ryby, ale uzupełnia pożywienie także gryzoniami, ptakami wodnymi i błotnymi. Na polowania wychodzi nocą. Od wody oddala się bardzo niechętnie. Jeśli jednak głód zmusi ją do szukania pożywienia, potrafi podejmować nawet dalekie wędrówki, w czasie których może czynić szkody również w gospodarstwach rolniczych, polując na drób domowy.
Kormorany- rodzina ptaków z rzędu pelikanowych(Pelecaniformes). Obejmuje gatunki wodne, zamieszkujące brzegi mórz, jezior i rzek .
Żuraw- Wygląd: długość ciała 118 cm, łupkowoszare upierzenie, silny krótki dziób, czerwona plama na potylicy, wspaniały zwisający pióropusz złożony z czarniawych wewnętrznych lotek drugiego rzędu, przykrywających ogon. Występowanie: północno – wschodnia część Europy, w Polsce ok. 900 par lęgowych, głównie na zachodzie kraju. W okresie lęgowym przebywa na torfowiskach, bagnach, podmokłych łąkach i lasach, a także przy brzegach płytkich zbiorników wodnych. Pokarm stanowią nasiona części roślin, w tym uprawnych, oraz ślimaki, dżdżownice, owady i małe kręgowce. Głos, tak zwany “klangor”, to donośne, przypominające fanfarę, dźwięki. Żurawie są bardzo ostrożne przed okresem lęgowym, odbywają charakterystyczne toki, z niezwykłymi tańcami. Gniazdują na ziemi.
Czapla Biała – W Polsce nieliczny ptak lęgowy, licznie zalatujący. Do niedawna czapla biała jedynie zalatywała do Polski. Obecnie jest tu także nielicznym ptakiem lęgowym. Wcześniej północny zasięg gniazdowania przebiegał przez Czechy i Słowację, obecnie następuje ekspansja tego gatunku na północ. Pierwszy przypadek gniazdowania w Polsce odkryto w 1997 r. nad Biebrzą.
Perkoz rdzawoszyi - To kolejny gatunek ściśle związany ze stawami rybnymi na terenie Parku. Jest mniejszy i rzadziej spotykany od swojego popularnego kuzyna, perkoza dwuczubego (Podiceps cristatus). Perkoz dwuczuby jest łowcą ryb na otwartych, dużych zbiornikach. Perkoz rdzawoszyi natomiast żywi się głównie drobnymi, wodnymi bezkręgowcami. Woli też bardziej spokojne miejsca, najlepiej gęsto zarośnięte. Na terenie Parku znajduje dla siebie idealne siedliska na niektórych stawach rybnych oraz w starorzeczach Odry.
Rzekotka drzewna – W Polsce występuje tylko jeden gatunek, właśnie rzekotka drzewna. To nasz jedyny nadrzewny płaz. O jego przystosowaniu do nadrzewnego trybu życia świadczą przylgi na palcach, umożliwiające rzekotce wspinanie się po gładkich powierzchniach, nawet na szkle.Do życia rzekotki potrzebują nasłonecznionych, wilgotnych łąk i krzewów, na których polują na owady, chwytając je długim, lepkim językiem. Optymalne pod tym względem są doliny rzeczne, dlatego w Parku rzekotka jest gatunkiem spotykanym dość często. Możemy ją także znaleźć na groblach stawów rybnych.W Polsce rzekotka jest postrzegana jako gatunek rzadki, osobliwy, „ezgotyczny”. Jej z pozoru jaskrawa barwa świetnie ją maskuje. Dlatego też, mimo że w sprzyjającym środowisku może być dość częsta, jest rzadko zauważana. Najlepszym sposobem na wykrycie rzekotek jest majowa noc, kiedy to chóry rechoczących samców można usłyszeć z bardzo daleka.
Kumak nizinny –
est to bardzo prymitywna rodzina, mniej wyspecjalizowana niż bardziej zaawansowane ewolucyjnie żabowate (Ranidae) czy ropuchowate (Bufonidae). Język kumaków jest duży, poduszkowaty, i przyrośnięty do dolnej szczęki. Kumaki nie potrafią więc wyrzucać języka do przodu, tak jak polujące rzekotki czy ropuchy.
Kumak widziany z góry rzeczywiście przypomina małą ropuchę (osiąga maksymalnie 6 cm długości), ma bowiem ciemną, usianą brodawkami i gruczołami skórę. Ale kumak kryje coś w zanadrzu. Przestraszony, w sytuacji bez wyjścia, wygina ciało w łuk, lub nawet przewraca się na grzbiet, i pokazuje swój jaskrawy, pomarańczowo-czarny brzuch. Wśród zwierząt ta kombinacja kolorów świadczy o niebezpieczeństwie, od os po śmiertelnie jadowite węże koralowe. Kumak ostrzega więc drapieżnika „Nie jedz mnie, bo pożałujesz”. Groźba ta ma realne podstawy, bo nawet potarcie oczu ręką, w której trzymało się kumaka, wywołuje bardzo nieprzyjemne skutki uboczne…
Kumak nizinny jest w skali Europy jednym z najszybciej zanikających gatunków płazów. Mimo swojego zewnętrznego podobieństwa do ropuchy, prawie całe życie spędza w wodzie. Najbardziej lubi płytkie, nagrzane oczka wodne i wiejskie stawy. Kiedy jednak taki staw wyschnie lub zostanie zasypany, to kumaki nie są w stanie przenieść się do innego. Są bardzo wrażliwe na wysychanie i bez dostępu do wody szybko giną.
